Sasa, usiku huo huo, Bw. Khalil alihitimisha kwa kushangaza:

“Nilichukua uamuzi wangu wa mwisho. Asubuhi nilizungumza na mke wangu ambaye nilizaa naye watoto watatu wa kiume na wa kike mmoja. Lakini mara tu alipohisi kwamba nilikuwa na mwelekeo wa kusilimu, alilia na kuomba msaada kutoka kwa mkuu wa misheni. Jina lake lilikuwa Monsieur Shavits kutoka Uswizi. Alikuwa mtu mjanja sana. Aliponiuliza kuhusu mtazamo wangu wa kweli, nilimwambia kwa uwazi kile nilichokuwa nakitaka kisha akasema: Jiangalie nje ya kazi mpaka tuangalie nini kimekusibu. Kisha nikasema: Huku ni kujiuzulu kwangu. Alijaribu kunishawishi niahirishe, lakini nilisisitiza. Kwa hiyo akazusha uvumi miongoni mwa watu kwamba nilipatwa na wazimu. Hivyo nilipata mtihani mzito sana na ukandamizaji hadi nilipoondoka Aswan na kurudi Cairo.”

Alipoulizwa kuhusu matokeo ya kuongoka kwake alijibu: “Huko Cairo, nilitambulishwa kwa profesa mwenye heshima ambaye alinisaidia kushinda jaribu langu kali, na alifanya hivyo bila kujua chochote kuhusu hadithi yangu. Alinichukulia kama Muislamu, nilijitambulisha kwake hivyo ingawa hadi wakati huo bado nilikuwa sijasilimu rasmi. Huyo alikuwa ni Dkt. Muhammad Abdul Moneim Al Jamal, aliyekuwa katibu mdogo wa hazina. Alipendezwa sana na masomo ya Kiislamu na alitaka kufanya tafsiri ya Quran Tukufu ili ichapishwe Marekani. Aliniomba nimsaidie kwa sababu nilikuwa najua Kiingereza vizuri kwa vile nilipata M.A kutoka Chuo Kikuu cha Marekani. Pia alijua kwamba nilikuwa nikitayarisha funzo la kulinganisha na Quran, Torati, na Biblia. Tulishirikiana katika utafiti huu wa kulinganisha na katika tafsiri ya Quran.

Dkt. Jamal alipojua kwamba nimeacha kazi yangu huko Aswan na kwamba sikuwa na kazi, alinisaidia kupata kazi katika Kampuni ya Standard Stationery huko Cairo. Kwa hiyo niliimarika vyema baada ya muda mfupi. Sikumwambia mke wangu kuhusu nia yangu ya kusilimu, hivyo akafikiri kwamba nilikuwa nimesahau jambo zima na kwamba haikuwa chochote ila mgogoro wa mpito ambao haukuwepo tena. Lakini nilijua kabisa kwamba kuingia kwangu rasmi kwenye Uislamu kunahitaji hatua ngumu za muda mrefu, na kwa hakika ilikuwa ni vita ambayo nilipendelea kuiahirisha kwa muda fulani hadi nilipokuwa vizuri na baada ya kumaliza masomo yangu ya kulinganisha.”

Kisha Bwana Khalil akaendelea:

“Mnamo mwaka wa 1955 nilimaliza masomo yangu na mambo yangu ya kimwili na maisha yakawa imara. Niliachana na kampuni hiyo na kuanzisha ofisi ya mafunzo ya kuagiza vifaa vya kuandikia na makala za shule kutoka nje ya nchi. Ilikuwa biashara yenye mafanikio ambayo ilinipatia pesa nyingi zaidi kuliko nilizohitaji. Hivyo niliamua kutangaza kusilimu kwangu rasmi. Mnamo tarehe 25 Desemba 1959, nilituma telegramu kwa Dkt. Thompson, mkuu wa Misheni ya Marekani nchini Misri kumjulisha kwamba nilikuwa nimesilimu. Nilipomsimulia kisa changu cha ukweli Dkt. Jamal alishangaa sana. Nilipotangaza kusilimu kwangu, matatizo mapya yalianza. Wanafunzi wenzangu saba wa zamani katika misheni walijaribu kunishawishi nibatilishe tamko langu, lakini nilikataa. Walitishia kunitenganisha na mke wangu na nikasema: Yuko huru kufanya apendavyo. Walitishia kuniua. Lakini waliponiona kuwa mkaidi waliniacha peke yangu na kunipelekea rafiki yangu wa zamani ambaye pia alikuwa mwenzangu katika misheni. Alilia sana mbele yangu. Basi nikasoma mbele yake aya zifuatazo kutoka katika Qurani:

“Na wanapo sikia yaliyo teremshwa kwa Mtume utaona macho yao yanachururika machozi kwa sababu ya Haki waliyo itambua. Wanasema: Mola wetu Mlezi! Tumeamini. Basi tuandike pamoja na wanao shuhudia. Na kwa nini tusimuamini Mwenyezi Mungu na Haki iliyo tujia, na hali tunatumai Mola wetu Mlezi atuingize pamoja na watu wema?’” (Kurani 5:83-84)

Nikamwambia:

“Ungelimlilia Mwenyezi Mungu kwa kumfedhehesha kwa kusikia Kurani na kuamini haki unayoijua lakini unakataa. Alisimama na kuniacha aliona haina faida. Kusilimu kwangu rasmi kuwa Uislamu ilikuwa Januari 1960.”

Kisha Bwana Khalil aliulizwa kuhusu tabia ya mke wake na watoto wake na akajibu:

“Mke wangu aliniacha wakati huo na kuchukua fanicha zote za nyumba yetu. Lakini watoto wangu wote walijiunga nami na kusilimu. Aliyekuwa na shauku zaidi miongoni mwao alikuwa ni mtoto wangu mkubwa Isaac ambaye alibadilisha jina lake kuwa Osman, kisha mwanangu wa pili Joseph na mwingine Samweli, ambaye jina lake ni Jamal, na binti Majida ambaye sasa anaitwa Najwa. Osman sasa ni daktari wa falsafa anayefanya kazi kama profesa katika Chuo Kikuu cha Sorbonne huko Paris akifundisha masomo ya mashariki na saikolojia. Pia anaandika kwenye jarida la ‘Le Monde’. Kuhusu mke wangu, aliondoka nyumbani miaka sita na akakubali kurudi mwaka wa 1966, ilimradi tu ashike dini yake. Nilikubali hili kwa sababu katika Uislamu hakuna kulazimishana katika dini. Nikamwambia: Sitaki uwe Mwislamu kwa ajili yangu ila tu baada ya kuaminishwa. Anahisi sasa anaamini katika Uislamu lakini hawezi kutangaza hili kwa kuogopa familia yake, lakini tunamchukulia kama mwanamke wa Kiislamu, na anafunga Ramadhani kwa sababu watoto wangu wote wanasali na kufunga. Binti yangu Najwa ni mwanafunzi katika Kitivo cha Biashara, Joseph ni daktari wa dawa na Jamal ni mhandisi.

Katika kipindi hiki, yaani kuanzia mwaka wa 1961 hadi sasa hivi, nimeweza kuchapisha idadi ya vitabu vya kiislam na mbinu za wamishenari na watu wa mashariki dhidi yake. Sasa ninatayarisha utafiti wa kulinganisha kuhusu wanawake katika dini tatu za Mwenyezi Mungu kwa lengo la kuangazia hadhi ya wanawake katika Uislamu. Mnamo 1973, nilihiji (kuhiji Makka) na ninafanya shughuli za kuhubiri Uislamu. Ninafanya semina katika vyuo vikuu na mashirika ya hisani. Nilipata mwaliko kutoka Sudan mwaka 1974 ambapo nilifanya semina nyingi. Wakati wangu unatumika kikamilifu katika utumishi wa Uislamu.”

Hatimaye, Bwana Khalil aliulizwa kuhusu sifa kuu za Uislamu ambazo zimevutia usikivu wake zaidi. Naye akajibu:

“Imani yangu katika Uislamu imeletwa kwa kusoma Kurani Tukufu na wasifu wa Mtume Muhammad, rehema na baraka za Mwenyezi Mungu ziwe juu yake. Siamini tena imani potofu dhidi ya Uislamu, na ninavutiwa hasa na dhana ya umoja wa Mungu, ambayo ni sifa muhimu zaidi ya Uislamu. Mungu ni Mmoja tu. Hakuna kitu kinachofanana na Yeye. Imani hii inanifanya kuwa mtumishi wa Mungu pekee na si wa mtu mwingine yeyote. Umoja wa Mungu humkomboa mwanadamu kutoka katika utumwa wa mwanadamu yeyote na huo ndio uhuru wa kweli.

Pia naipenda sana kanuni ya msamaha katika Uislamu na uhusiano wa moja kwa moja kati ya Mungu na waja Wake.

“Sema: Enyi waja wangu walio jidhulumu nafsi zao! Msikate tamaa na rehema ya Mwenyezi Mungu. Hakika Mwenyezi Mungu husamehe dhambi zote. Hakika Yeye ni Mwenye kusamehe, Mwenye kurehemu. Na rejeeni kwa Mola wenu Mlezi, na silimuni kwake, kabla ya kukujieni adhabu. Kisha hapo hamtanusuriwa.” (Kurani 39:53-54)